คนทั้งโลก ชื่นมื่น กับคืนหวาน
เสียงกล่าวขาน แซ่ซ้อง ดังก้องหู
อริยาบท งามเลิศ คนเชิดชู
ทุกอณู หวานหยด จนมดตอม....
อีกซีกโลก โศกตรม ระทมหม่น
ทุกข์ท่วมท้น หลบเร้น ดั่งเช่นขอม
มุดใต้ดิน วิ่งหนีภัย จนใจตรอม
ถูกโอบล้อม สาดกระสุน บ้านพรุนพัง....
เคยอยู่เย็น เป็นสุข สนุกสนาน
ชื่นสราญ เปรมปรีด์ มีความหวัง
ต้องผวา หลอกหลอน หลบนอนฟัง
เสียงปืนดัง เข้าใส่ ใจสั่นรัว....
ลั่นระฆัง วิวาห์ ฟ้าสดใส
แต่เมืองไทย หมองหม่น ทนปวดหัว
ต้องลี้หลบ ความอุบาทว์ อย่างหวาดกลัว
ฟ้าหมองมัว ด้วยกลิ่นไอ ไฟสงคราม....
ทุกข์ถาโถม โหมซ้ำ กระหน่ำไว้
ใครสุมไฟ ไหม้หม่น เสียงคนถาม
แผ่นดินนี้ สวยสด เคยงดงาม
กลับถูกหยาม เย้ยหยัน ทุกวันคืน....
คงไม่เหลือ สิ่งงาม ที่ตามหา
ทั่วแผ่นฟ้า ทุกข์ตรม ระทมฝืน
เหลือเพียงภาพ บอบช้ำ ทนกล้ำกลืน
พร้อมกับเสียง นอนสะอื้น ขื่นขมใจ....
๓ บลา / ๔ พ.ค.๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น