เห็นเกลียวคลื่น..น้ำซัด..พัดเข้าใส่
มีเพียงใจ..ดวงน้อย..ที่ลอยคว้าง
ตาทอดยาว..สาดส่อง..มองเป็นทาง
ช่างอ้างว้าง..เหลือคณา..ว้าเหว่ใจ....
น้ำตาเอ่อ..แข่งน้ำนอง..ริมสองฝั่ง
ไหลหลากหลั่ง..ทั่วทิศ..จิตหวั่นไหว
ยิ่งเห็นน้ำ..ยิ่งเหน็บหนาว..ร้าวทรวงใน
ยิ่งมองไป..ยิ่งเศร้า..เหงาเหลือคณา....
ไร้แผ่นดิน..เหลือแผ่นน้ำ..ไว้ย่ำย้าย
กี่เดียวดาย..ที่จดจ้อง..มองถึงฟ้า
แต่เหมือนเป็น..รอยบาป..คราบน้ำตา
น้ำจึงบ่า..ไหลท่วม..อ่วมเนืองนอง....
ขอเพียง..ชาวประชา..อย่าสิ้นหวัง
รวมพลัง..หล่อหลอมใจ..ไม่เป็นสอง
เพื่อความสุข..สดใส..ที่ใฝ่ปอง
ฝ่าน้ำนอง..ด้วยความหวัง..กำลังใจ....
๓ บลา / ส่งกำลังใจมาให้ทุกๆ คนครับ
วันอาทิตย์สีแดง ๓๐ ต.ค.๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น