เลวอัปรีย์ เกินเขียนคำ พร่ำขยาย
มันโกงกิน กลับนิ่งเฉย ไม่เคยอาย
สาวกฟาย ไม่รู้ไม่ชี้ ตีหน้ามึน....
แอบมุดรู หนีหาย ตายละหวา
สิ่งทุเรศ ตีแสกหน้า ว่าไร้กึ๋น
งาบจนเพลิน เลยหมดท่า พาล้มครืน
คนแตกตื่น ทำไปได้ จัญไรนัก....
ฮั้วไม่ฮั้ว ตัวมัน นั่นแหละรู้
หลบลงรู คนก็เห็น เป็นประจักษ์
ต้องลงโทษ พวกกิน-โกง สร้างโรงพัก
อย่ายึกยัก ทำบ๊องแ๊บ๊ว แล้วอุ้มมัน....
เสียงป่าวร้อง ยู้ฮู เธอว์..อยู่ไหน
ทำเงียบไป มุดลงรู้ ดูน่าขัน
จะหลบหน้า ความผิดนี้ ไม่มีวัน
ยิ่งดึงดัน ยิ่งเข้าตัว เพราะชั่วจริง....
๓ บลา / ๗ ก.พ.๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น