จะรังแก รังควาน กันถึงไหน
คำก็จับ สองคำก็ไล่ ให้สับสน
ปากก็บอก เพื่อประชา มหาชน
ไฉนคนจน หมดที่ไป ไร้ที่ยืน....
สามสิบบาท สำหรับเขา แบ่งเบาชีวิต
พื้นฐานสิทธิ์ แม้เจ็บตาย ก็กลายฟื้น
หากเดินหน้า จะรุกไล่ ให้ล้มครืน
เหมือนหยิบยื่น ความชิงชัง กั้นกลางชน....
พวกคุณ ไม่เดือดร้อน ทั้งก่อนหลัง
ของฟรีหลั่ง เข้าตัว ทั่วท่วมท้น
สวัสดิการ จากภาษี ฟรีทุกคน
แต่คนจน คิดกีดกัน มันยังไง....
อย่าคิดเห็น แก่ตัว สร้างมัวหมอง
แล้วจดจ้อง รังแกกัน ให้หวั่นไหว
เหลือที่ยืน ให้เขาบ้าง อย่าห่างไกล
นามว่าไทย แม้ยากจน คนเหมือนกัน....
๓ บลา / ๑๘ ก.ค.๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น