ประชาราษฎร์ หมองหม่น ต้องทนทุกข์
กี่ความสุข หดหาย มลายสูญ
มอบด้วยรัก จริงใจ ให้เพิ่มพูน
กี่อาดูร ที่ร้าวรอน หวังผ่อนคลาย....
หัวอกทุกข์ แสนพะวง เพราะสงสาร
กลั้นสายธาร น้ำตาไหล ให้เหือดหาย
ความผูกพัน บอกให้รู้ ไม่ดูดาย
ใช่เรื่องอาย แต่ด้วยรัก ประจักษ์ทวี....
กี่น้ำตา อัดอั้น ที่กลั้นอยู่
บอกให้รู้ คือน้ำตา "ค่าศักดิ์ศรี"
นามยิ่งลักษณ์ รักยิ่ง ในสิ่ง"ดี"
คุณค่ามี กว่าพวกเปรต พวกเศษคน....
มันสงสาร คนสั่งฆ่า ประชาราษฎร์
เติมอุบาทว์ ความจัญไร ให้สับสน
มือเปื้อนเลือด จากสั่งฆ่า ประชาชน
แสร้งหมองหม่น บีบน้ำตา ช่างน่าอาย....
ความแตกต่าง โปรดตรองดู ให้รู้แจ้ง
ใครแสดง ใครมารยา พาฉิบหาย
พวกสลิ่ม มันอวดโอ้ โง่จนตาย
สาวกฟาย ยังย้อนยอก หลอกตัวเอง....
๓ บลา / ๑๔ พ.ย.๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น