คนทุกข์ร้อน คือประชา น่าปวดหัว
นักการเมือง ก็ซ่อนเร้น เห็นแก่ตัว
คิดแต่ชั่ว ร้อยมายา นับสารพัน....
ความจริงใจ วกวน ที่หล่นหาย
พ่นน้ำลาย สมอ้าง ไม่สร้างสรรค์
จะปรองดอง กับใคร ไม่สำคัญ
เส้นทางนั้น คุกรุ่น สุดวุ่นวาย....
จิ๋วหวานเจี้ยบ โผล่หน้า มาดับร้อน
คำออดอ้อน ฟังไพเราะ เสนาะหลาย
หกสิบหก ทับสองสาม ตามนโยบาย
ดับแพร่ขยาย คอมมิวนิสต์ ตามสิทธิ์มี....
สามสิบสอง ปีผ่าน มานานโข
ยังคุยโว ว่าเก่งกล้า น่าบัดสี
โยงปรองดอง ให้พิศวง งงเต็มที
ฟังดูดี แต่ปวดหัว พูดมั่วเกิน....
ส่วนพวก..แพ้ไม่เป็น ยิ่งเห็นไส้
คว่ำปรองดอง แล้วรุกไล่ ไม่ขัดเขิน
ยิ่งพูดมาก ยิ่งรันทด หมดทางเดิน
ประเทศชาติ..ต้องยับเยิน..เกินเยียวยา....
๓ บลา / ๓๐ มี.ค.๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น