เสียงโอดโอย โหยหวน ชวนสังเวช
ดั่งผีเปรต เศษคน แสนหม่นหมอง
บ้างกอดแข้ง กอดขา ตีตราจอง
บ้างป่าวร้อง ก้องเมือง คุยเขื่องไป....
.
ยุค ๔ จี มีครบ บรรจบภาพ
รังสีฉาบ อาบพิษ พึ่งคิดได้
ประชาชน คนจ้อง เขามองไกล
ไหวไม่ไหว ก็ต้องสู้ อยู่กันมัน....
.
ฟ้าถล่ม ดินทลาย หายนะ
ยิ่งเกณฑ์กะ ตะแบง มุ่งแข่งขัน
คนยิ่งเบื่อ เหลือคณา จะฝ่าฝัน
ถึงทางตัน มั่นเหมาะ เลยเจาะยาง....
.
ดีแต่พูด พูดแต่ดี ย่อมมีผล
ทางวกวน คนบ้า เหมือนหมากร่าง
เป็นบทเรียน สอนคน บนเส้นทาง
รู้ไว้บ้าง ประชาชน ไม่ทนมึง....
.
๓ บลา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น