พวกกันเอง ทั้งนั้น มันแกล้งเซ่อ
ทำละเมอ เพ้อครวญ ชวนสมเพช
สมกับความ ดีดัก ของพรรคเปรต
โชว์ทุเรศ งี่เง่า เขลาปัญญา....
ยุคข้าวยาก หมากแพง แรงหดหาย
ด้วยอุบาย ร้อยเล่ห์ เสน่หา
อาศัยปาก ทำงาน เหมือนผ่านมา
เห็นมารยา ทาสแท้ แย่เต็มที....
ช่างหน้าด้าน หน้าทน คนอุบาทว์
หลงอำนาจ ขาดคุณธรรม ระยำนี่
ไร้ยางอาย หมายว่า พวกข้าดี
แท้อัปรีย์ เหลวไหล จิตใจทราม....
มาสีซอ ให้ควายฟัง หวังกลบเกลื่อน
ทำเลอะเลือน โน่นนี่ แล้วผลีผลาม
ก็ไอ้พวก ชั่วช้า สวาปาล์ม
ยังพยายาม ซ่อนเร้น เบี่ยงเบนไป....
ยุคคนเลว ครองเมือง เรืองอำนาจ
มันอุกอาจ โกงกิน จนสิ้นใส้
สมกับพรรค แสนชั่ว ตัวจัญไร
จึงถามมา ว่าทนได้ อย่างไรกัน?....
๓ บลา / ๒๖ ก.พ.๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น