เสมือนหนึ่ง ลมพัดพา น่าใจหาย
จากวันนั้น ถึงวันนี้ ที่เดียวดาย
จนชีพวาย ลาลับ ไม่กลับคืน....
ได้ยินเสียง ร่ำร้อง จนก้องหู
สิ่งรับรู้ รวดร้าว คราวสุดฝืน
หยดน้ำตา ไหลนอง ต้องกล้ำกลืน
เสียงสะอื้น กึกก้อง ร้องระงม....
ผู้กุมชะตา ๑๑๒ จ้องเข่นฆ่า
ยังรุกไล่ ดาหน้า มาทับถม
จากกฎโจร สุดอุบาทว์ ทาสโสมม
ด้วยอารมณ์ ไดโนเสาร์ เต่าล้านปี....
ได้แต่..ตั้งตารอ ขออิสรภาพ
ดั่งตราบาป พวกใจดำ ย่ำศักดิ์ศรี
สิทธิ์พึงมี พึงได้ ไม่เคยมี
เรื่องอัปรีย์ ถูกผลักใส ให้อากง....
ขอวิญญาณ จงไปสู่ ประตูสวรรค์
เกษมสันต์ กับสิ่งหวัง ดั่งประสงค์
อยู่บ้านนี้ เมืองนี้ มีแต่ปลง
อาจจบลง..ด้วยพินาศ..ทุกชาติไป....
ขอแสดงความเสียใจ และไว้อาลัยแด่อากงครับ
เซีย ไทยรัฐ + ๓ บลา ประชาไท ๑๐ พ.ค.๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น