ในอ้อมกอด ของฟ้า นภากาศ
มันรุกฆาต ผงาดท้า ล่ามนุษย์
ดั่งพายุ โหมกระหน่ำ ซ้ำไม่หยุด
แผ่นดินทรุด ย่อยสลาย มลายสิ้น....
จากน้ำมือ ของมนุษย์ สุดประเสริฐ
ว่าตนเลิศ ถึงคราว ต้องด่าวดิ้น
ธรรมชาติ พาพิโรธ โกรธธรณิน
จึงพังพิน พาพินาศ มิอาจทาน....
ก่อนถึงวัน สิ้นโลก วิปโยคร้าย
ใจและกาย หมายท้า อย่างกล้าหาญ
แม้นวันหนึ่ง แผ่นดินแยก จนแหลกราน
ยังยืนกราน สร้างโลกสวย ด้วยสองมือ....
อยากเห็นรัก สามัคคี ที่สดใส
แล้วฟูมฟัก สลักไว้ มิได้หรือ
สมกับคำ ว่ามนุษย์ สุดเลื่องลือ
ว่าเราคือ ผู้สร้างสรรค์ มันขึ้นมา....
ร่วมสานรัก ถักทอ แล้วก่อฝัน
ต่อเติมวัน แสนงาม ติดตามหา
แม้นแผ่นดิน แยกสลาย หายทันตา
แต่แผ่นฟ้า ยังยิ้มรอ ทอประกาย....
ร่วมกอดคอ ให้มั่น รอวันจบ
แผ่นดินกลบ ปริแยก แตกสลาย
เราจะอยู่ คู่เคียง ร่วมเสี่ยงตาย
นั่นคือฉาก สุดท้าย โลกหายพลัน....
๓ บลา / ๒๕ มี.ค.๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น