เคยกอดคอ เคียงกัน วันฟ้าหม่น
เคยสับสน หนทาง ระหว่างสู้
เคยเจ็บร้าว หนาวอุรา น้ำตาพรู
เลยอดสู ยามเริ่มฟัด มากัดกัน....
แล้วทำไม ใยคิดแปลก จนแตกต่าง
ถูกอำพราง ตอกย้ำ ยังจำมั่น
พอถูกเสี้ยม ด้วยมารยา สารพัน
กลับเหหัน หูเบา เขาล่อลวง....
สิ่งแน่แน่ว แผ่วหาย มลายสิ้น
เขาโลมลิ้น ใส่ร้าย หมายชิงช่วง
กลับหลงคล้อย ลอยละลิ่ว ปลิวยกพวง
เลยติดบ่วง ห้วงเล่ห์ เพทุบาย....
ลืมคำรัก สามัคคี ไม่มีแล้ว
เคยเพริศแพรว ผ่องผุด ย้ำจุดหมาย
คำยึดมั่น สู้ร่วมกัน จนวันตาย
กลับมาขาย อุดมการณ์ ให้มารชน....
จิตวิญญาณ นักต่อสู้ เคยอยู่ข้าง
ต้องบาดหมาง แอบแฝง ทุกแห่งหน
เลือดสีแดง จางหาย คล้ายเจือปน
เหลือแค่คน “ถูกเสี้ยม” เตรียมปราชัย....
กำลังใจ ส่งมา เพียงอย่าท้อ
ร่วมสานต่อ สิ่งฝัน อันยิ่งใหญ่
เพื่อลูกหลาน ภายหน้า ประชาไท
สุขสมใจ ทั่วหล้า วันฟ้างาม....
๓ บลา / ๑๕ มี.ค.๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น