ผ่านไป ปีแล้วปีเล่าที่ผู้หญิงคนนี้ ได้แต่ชะเง้อมองไปตามทางที่ตัดผ่านหน้าบ้าน
เป็นความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน ที่ลูกสาวคนเดียวของครอบครัวหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ลูกสาวออกไปร่วมชุมนุมกับเพื่อนๆ
เมษายน ปี ๒๕๕๒ เป็นครั้งสุดท้ายที่ได้พูดคุยทางโทรศัพท์ กับลูกสาวอันเป็นสุดที่รัก
พร้อมกับความกังวลใจอย่างที่สุด เพราะช่วงที่คุยกับลูกสาวนั้น ได้ยินเสียงปืนดังไม่ขาดระยะ
และแล้ว ลูกสาวก็หายไปอย่างไร้วี่แวว...
นับจากวันนั้น จวบจนวันนี้ ก็ปาเข้าไปสามปีเศษแล้ว แม้แต่ข่าวคราวต่างๆ ก็เงียบสนิทไปเลย
เป็นตายร้ายดียังไง ทำไมถึงไม่ส่งข่าวมาหาแม่บ้าง
หมดเงินหมดทองตามหา แทบสิ้นเนื้อประดาตัว
ญาติๆ บางคน ก็แจ้งมาว่า พบเห็นลูกสาวทำงานอยู่โรงแรม แถวๆ ภูเก็ต
เพื่อนลูกสาวบางคน ก็บอกว่า เห็นเปิดร้านขายอาหารอยู่ที่เชียงใหม่
เหนือจรดได้ ก็ไปมาหมดแล้ว...ช่างมืดมนและไร้ความหวัง
๗ ตุลาคม กำลังจะเวียนมาอีก มันเป็นวันสำคัญยิ่งนัก คือวันเกิดของลูกสาว
ถ้าได้อยู่กันพร้อมหน้า พ่อแม่ลูก ปีนี้ เจ้าลูกสาวคงอายุครบ ๒๖ ปีแล้วสินะ
คิดไปแล้วก็ใจหาย
ด้วยแรงอธิฐานของแม่ ที่ยังคิดว่าลูกยังมีชีวิตอยู่แน่นอน
"กลับมาหาแม่บ้างนะลูกจ๋า"
แม่ยังรอลูกเสมอ
จากแม่...คนที่รอคอยด้วยรัก
เขียนและเล่าเรื่องโดย...๓ บลา ประชาไท / ๓ ต.ค.๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น