ผืนแผ่นดิน แตกแล้ง ทุกแห่งหน
พร้อมน้ำตา เอ่อล้น สุดหม่นหมอง
สวนไร่นา แห้งผาก ไม่อยากมอง
น้ำตานอง ไหลริน แทบสิ้นใจ....
เคยมีน้ำ มีปลา มีนาข้าว
ต้องนั่งเศร้า โศกา น้ำตาไหล
ทุกหย่อมหญ้า ร้อนรุ่ม กว่าสุมไฟ
จะมีใคร ไหนเล่า เขามาแล....
ยุคมืดมน จนยาก ลำบากหนัก
คำว่ารัก สูญหาย กลายเป็นแผล
แยกฝักฝ่าย ทำลายล้าง ต่างไม่แคร์
กอดคอแพ้ เพราะฉิบหาย ตายพร้อมกัน....
๓ บลา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น